Puszka mszalna znajduje się w muzeum pod kaplicą. Ekspozycja mieści się w dolnej kondygnacji kościoła zamkowego zbudowanego w XIV w. Górna kondygnacja (kilkakrotnie przebudowywana) to kaplica Matki Bożej Kębelskiej.
Stopa puszki mszalnej jest kolista, sfalowana, wielolistnie pokryta ornamentem regencyjnym. Nodus czyli ozdobne zgrubenie na trzonie jest gruszowaty , przypominający wazkę. Czasza półkolista. Pokrywa ma przewężenie. W spodzie pokrywy wygrawerowano „Comparavit (…) Anno dn. 1735”. Brzeg stopy otacza pas pukli. Cokół pękaty, członowany, ozdobiony taśmą łamaną regencyjnie naprzemian z muszelkami.
Wierz stopy o brzegu sfalowanym wielolistnie, pokryty ornamentem taśmy łamanej regencyjnie. Wśród taśmy motywy liści akantu i kampanuli. Wierzch stopy jest stożkowy zakończony opaską lambrekinu. Część dolna nodusa ozdobiona pasami pukli, część górną palmety. Spód czaszy zdobi taśma łamana regencyjnie. Wśród taśmy girlandy kwiatów i liści. Środek czaszy otacza wieniec liści lauru, nad wieńcem pas gładki. Pokrywa w części dolnej kopulasta trybowana w motyw wolutowo-kwiatowy i pas pukli na wierzchu, pod przewężeniem.
Para kandelabrów znajduje się w kaplicy Matki Bożej Kębelskiej. Kandelabry są ośmio-świecowe i są umieszczone po obu stronach ołtarza głównego w Kaplicy.
Kandelabr to duży, stojący, kilkuramienny świecznik. Kandelabry czyli świeczniki wykonywane były głównie z metalu i znano je już w starożytności. Pod koniec XVII wieku popularne były kandelabry dwuramienne, w XVIII trójramienne, a w XIX wykonywano też kilkunastoramienne. Świecznik był zbudowany z podstawy, trzonu i najczęściej zdejmowanej nastawy z ramionami.
Styl kandelabrów to neobarok. Materiał i technika - brąz. Kandelabry pomalowane farbą złotą. Podstawa ma 4 nogi, przechodzące w trzon, ozdobiony licznymi ornamentami oraz nastawę z 8 ramionami na których są świece. Kandelabry stanowią część ołtarza głównego znajdującego się w Matki Bożej Kębelskiej.
Stopa wypukła, owoidalnie sfalowana, pokryta trybowanym ornamentem regencyjnym. Brzeg stopy otoczony jest pasem pukli ukośnych. Cokół stopy żeberkowany, członowany, wydzielony od wierzchu profilem. Na wierzchu stopy, zakończonej stożkowo, cztery owoidealne kartusze, wśród łamanych regencyjne taśm, liści akantu i kampanuli. Stożek stopy gładki, zakończony obwód koła lambrekinową. Nodus gruszowaty o silnym przewężeniu szpulowatym.
Stopa owalna sfalowana o wypukłym, trybowanym wierzchu, zakończonym stożkowo. Stożek zakończony obwódką lambrekinu. Nodus gruszowaty, ujęty toczonymi was Kami i pierścieniem. W zakończeniu trzonu bałas zdobiony od spodu wieńcem lancetowatych liści. Słońce w aureoli promieni prostych i sfalowanych naprzemian. W zakończeniu korona królewska. Melchizedech obustronnie ujęty otokami. Po stronie awersu otok trybowany w motyw woluty. Wśród wolut kiście winogron. Na otoku sześć broszy szlifowanego kryształu górskiego oraz dodany później kaboszon z żółtego szkła /topaz?/.
Nad otokiem półpostać Boga Ojca. Na odwrocie słońca otok, w którym trybowany i wycinany ażurową motyw liści akantu. Wierzch stopy zdobiony wyjącym się koliście pnączem, wśród którego na osiach stopy cztery kwiaty. Na odwrocie plakietki Boga ojca wygrawerowano „Remont 1970”. Styl barok dojrzały. Materiał i technika srebro trybowane, złocone.
Styl klasycyzm. Materiał i technika mosiądz srebrzony.
Na wierzchu stopy grawer. „Memento animae Stanislai Sacerdotis + die 20 Juni A.D. 1864”
Na kielichowej sfalowanej stopie gruszowaty nodus. Czasza półowoidalna o rozchylonej wardze, gładka. Nodus skręcony spiralnie, dzielony pionowo czterema żłobkami i puklami naprzemian. Stopa o wydzielonym uskokowo cokole, dzielona czterema, lekko z kręconymi żłobkami. Wśród żłobienie, sfalowane, wklęsło-wypukłe, klinowe partie. Patena Ø 14,7 wklęsła z wygrawerowanym, równoramiennym krzyżem w wieńcu. Patena puncowana znakiem kontrybucyjnym „CE” z lat 1806/7.
Styl barok. Materiał i technika srebro trybowane złocone, częściowo odlewane.
Szabla "pamiętająca" powstanie styczniowe zakupiona od prywatnego kolekcjonera przez RTPW-cy.
Materiał: mosiądz. Technika wykonania: mosiądz srebrzony, koniec XVIII w. Wymiary: 26 cm
Materiał: mosiądz. Technika wykonania: mosiądz srebrzony, koniec XVIII w. Wymiary: 24 cm
Miecz późnośredniowieczny ze zbiorów Muzeum Miasta Wąwolnicy
W Muzeum Miasta Wąwolnicy znajduje się niepublikowany do tej pory późnośredniowieczny miecz. Muzeum, w którym znajduje się ów zabytek posiada dość nietypową lokalizację, bowiem znajduje się w krypcie kaplicy przykościelnej. Powstało ono z inicjatywy księdza infułata Jana Pęzioła – ówczesnego proboszcza parafii św. Wojciecha w Wąwolnicy oraz Towarzystwa Przyjaciół Wąwolnicy w roku 1995. W jego zbiorach przechowywane są interesujące zabytki związane z historią tego regionu, o chronologii od schyłkowego paleolitu aż po nowożytność.
Miecz, który znajduje się na ekspozycji muzealnej został udostępniony autorowi dzięki uprzejmości pani Wiesławy Dybały – Kustosza tego muzeum, a także księdza proboszcza Jerzego Ważnego. Według pani Jadwigi Teodorowicz – Czerpińskiej, która przekazała zabytek do muzeum, został on wyorany podczas prac polowych w bliżej nieokreślonym miejscu pod Nałęczowem.
Strona 1 z 2