PROBOSZCZ

Ks. Jerzy Ważny

• Kustosz Sanktuarium MB Kębelskiej
• Dziekan dekanatu Kazimierz Dolny
• Proboszcz Parafii
• Kanonik honorowy Kapituły Lubelskiej
• Świecenia kapłańskie przyjął 12.12.1987r. w Lublinie. Po święceniach pracował jako wikariusz w Tarnogórze (1987-1993) i par. pw. św. Jadwigi Królowej w Lublinie (1993-1997) oraz jako proboszcz w Rudniku Szlacheckim (1997-2001). Od 20.08.2001 proboszcz w par. św. Wojciecha w Wąwolnicy i Kustosz Sanktuarium Matki Bożej Kębelskiej. W latach 2002-2006 pełnił funkcję wicedziekana dekanatu Puławy Południe. Od 01.09.2006 - wicedziekan nowoutworzonego dekanatu Kazimierz Dolny. 13.12.2007r. mianowany Dziekanem dekanatu.

WIKARIUSZE

Ks. Artur Sura

• Święcenia kapłańskie przyjął 22.05.1999 r. w Lublinie. W latach 1999-2002 - wikariusz w par. pw. Wniebowzięcia NMP w Konopnicy. W latach 2002-2009 - wikariusz w parafii pw. Chrystusa Odkupiciela w Chełmie. Od 01.07.2009 r. wikariusz w tutejszej parafii.

Ks. Ryszard Dębowski

• Święcenia kapłańskie przyjął 1994r. w Lublinie. Od 1.07.2019r. wikariusz w tutejszej parafii.

REZYDENCI

Ks. Jan Pęzioł

• Protonotariusz apostolski
• Kanonik honorowy Kapituły LubelskieJ
• Święcenia kapłańskie przyjął 20.04.1958r. w Lublinie. Pracował jako wikariusz w Polichnie (1958-1959), Kumowie (1959-1964), Potoku Wielkim (1964-1965) i Kalinówce (1965-1968), gdzie objął funkcję proboszcza 11.05.1968r. i pełnił ją do 1972r.
• Następnie pracował jako proboszcz w Zagłobie (1972-1976) i Turobinie (1976-1978). 14.11.1978r. mianowany proboszczem tutejszej parafii i Kustoszem Sanktuarium. Funkcję tę pełnił do 2001r. 20.08.2001r. - przeniesiony w stan emerytalny. Jest szafarzem sakramentu bierzmowania w Sanktuarium w Wąwolnicy oraz ojcem duchownym kapłanów Archidiecezji. Pełni też funkcję egzorcysty archdiecezjalnego.

KAPŁANI POCHODZĄCY Z PARAFII

(według rocznika święceń)

1925 Ks. Zdzisław Ochalski
1940 Ks. Wojciech Sikora (+1969)
1956 Ks. Janusz Świderski, pallotyn
1956 Ks. Marian Lis (+ 1958)
1964 Ks. Józef Brzozowski
1965 Ks. Józef Figiel
1972 Ks. Wojciech Niezabitowski
1983 Ks. Jacek Wargocki
1984 Ks. Andrzej Lipczyński (+ 1994)
1986 Ks. Tomasz Wargocki
1990 Ks. Józef Kruk
1992 Ks. Gustaw Sikora
2004 Ks. Rafał Lewandowski
2005 Ks. Mariusz Karczmarczyk
2011 Ks. Jarosław Ceglarski

SIOSTRY ZAKONNE POCHODZĄCE Z PARAFII

s. Niezabitowska Barbara - Urszulanka Serca Jezusa Konającego, USJK (Urszulanki szare)
s. Wójciak Małgorzata - Urszulanka Unii Rzymskiej

KAPŁANI PRACUJĄCY W PARAFII

Święty Wojciech

Życiorys

Początkowo ojciec nie przeznaczał go do stanu duchownego. Jednak gdy ciężko zachorował w maleńkości, wierząc, że do zdrowia przywróciło syna położenie na ołtarzu w kościele - przekazał go na wychowanie kościelne.
Imię Adalbert (germański odpowiednik jego słowiańskiego) przybrał na bierzmowaniu na cześć swego mentora, arcybiskupa Magdeburga, świętego Adalberta, pod którego opiekę został oddany w 972. W 981 przyjął święcenia kapłańskie. W Magdeburgu wraz z towarzyszem Radłą i młodszym bratem Radzimem pobierał nauki w szkole Otryka, jednej z najlepszych w ówczesnych Niemczech. Poznał łacinę, niemiecki, a w Magdeburgu nauczył się także języka Lutyków (Wieleci).
W 981, po śmierci swego mentora, wrócił do Czech jako subdiakon a po śmierci bp. Dietmara od 3 kwietnia 983 stał na czele diecezji praskiej mimo nieosiagnięcia wieku episkopalnego (30 lat). Wobec wywołanych swą bezkompromisowością konfliktów z wiernymi ok. 989 wyjechał do Rzymu, gdzie zrzekł się infuły. Początkowo chciał udać się na pielgrzymkę do Jerozolimy, jednak po krótkim pobycie w klasztorze na Monte Cassino za namową greckiego pustelnika Nila wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego św. Bonifacego i Aleksego na rzymskim Awentynie. Od 992 po śmierci swego następcy bkp. Falkolda ponownie skierowany do Pragi przez arcybiskupa Moguncji Willigisa. Wobec nieufności Wojciecha do rodzimego duchowieństwa w 992 z jego inicjatywy powstał na praskim Brzewnowie klasztor benedyktyński, do którego sprowadzono braci z Awentynu. Rozpoczął także działania misyjne na podbitej przez Węgry Słowacji, co doprowadziło do kontaktów z wciąż pogańskim dworem Arpadów. Według pewnych źródeł to właśnie św. Wojciech udzielił chrztu św. Stefanowi, królowi Węgier.

Głośny był jego spór w obronie chrześcijańskich niewolników wysyłanych do krajów muzułmańskich i ich wykupywanie (Słowiańszczyzna była wówczas ważnym źródłem niewolników). W 994, gdy na jego oczach ludzie jednego z wielmożów z rodu Wrszowców zamordowali wywleczoną z kościoła św. Jerzego niewierną żonę swego pana, która ukryta tam przez świętego szukała azylu w świątyni - rzucił klątwę na poddanych i wyjechał do Rzymu. Wkrótce doszło do otwartego konfliktu jego rodu Sławnikowiców z rządzącym księciem Bolesławem II z Przemyślidów - co skończyło się rzezią większości braci.
Decyzją synodu spowodowaną naciskami jego przełożonego, arcybiskupa Moguncji, pod rygorem klątwy miał powrócić do swej diecezji, jednak dzięki łasce papieża Grzegorza V, spokrewnionego z Ottonem III (z którym Wojciech zdążył się zaprzyjaźnić) mógł wybrać między pracą misyjną a powrotem, jeśli Czesi nie wyrażą chęci przyjęcia go. W międzyczasie pielgrzymował do sanktuariów św. Marcina z Tours, św. Benedykta z Fleury oraz św. Dionizego w Saint-Denis. Potem nie chcąc wracać do swej diecezji znalazł się na dworze Ottona, skąd wyruszył do kraju cesarskiego sojusznika Bolesława I Chrobrego, u którego przebywał ocalały z rzezi najstarszy brat Sobiebor. W Polsce celem miało być chrystianizowanie Prusów lub Wieletów, których język Wojciech znał. Jednak temu przeszkadzała wojna cesarstwa z Połabianami.

Potem poprzez Gdańsk, gdzie przeprowadził masowy chrzest i rozkazał wycięcie świętego dębu, łodzią, osłaniani przez 30 wojów Chrobrego, Wojciech razem przyrodnim bratem Radzimem oraz prezbitrem Boguszą-Benedyktem dotarli do ziemi Prusów, najprawdopodobniej w okolicach Truso koło dzisiejszego Elbląga (inne źródła mówią o Sambii).
Ich działalność misyjna nie spotkała się z dobrym przyjęciem. Misjonarze nie znali nawet języka Prusów. W czasie pobytu na jednej z wysp nadbrzeżnych doszło do spotkania z pruskimi rybakami, którzy próbowali się z nimi porozumieć. Gdy obcy nie potrafili powiedzieć nic zrozumiałego jeden z Prusów uderzył Wojciecha wiosłem w plecy (tradycja kościelna uznaje to za zapowiedź męczeństwa). Wkrótce z pomocą jednego z pruskich możnych dostali się na teren osady. Jako goście podlegali ochronie swego gospodarza. Po opuszczeniu gościny zgodnie ze zwyczajem jako przybysze 17 kwietnia stanęli przed sejmem ziemskim, na którym Wojciech z pomocą tłumacza przemawiał, objaśniając zasady chrześcijaństwa.
Z pochodzenia jestem Słowianinem. Nazywam się Adalbert, z powołania zakonnik; niegdyś wyświęcony na biskupa, teraz z obowiązku jestem waszym apostołem. Przyczyną naszej [tu] podróży jest wasze zbawienie, abyście - porzuciwszy głuche i nieme bałwany - uznali Stwórcę naszego, który jest jedynym Bogiem i poza którym nie ma innego boga; abyście, wierząc w imię Jego, mieli życie i zasłużyli na zażywanie w nagrodę niebiańskich rozkoszy w wiecznych przybytkach.
Zgromadzenie nakazało im opuszczenie ziem Prusów.

Nas i cały ten kraj na którego krańcach my mieszkamy, obowiązuje wspólne prawo i jeden sposób życia; wy zaś, którzy rządzicie się innym i nieznanym prawem, jeśli tej nocy nie pójdziecie, jutro zostaniecie ścięci - z kroniki Vita I Jana Kanapariusza.
Zostali odwiezieni łodzią do granicy ziem polskich. Wobec próby powrotu po 5 dniach w okolicy pruskiego grodu granicznego Chollin - 23 kwietnia 997 odpoczywających po mszy odprawionej w świętym gaju (romowe) zaskoczyło 7 strażników prowadzonych przez kapłana krywe, do którego według zwyczaju należało rozpoczęcie walki. Wojciech - jako przywódca - uderzony toporem lub włócznią w serce został zabity (za złamanie przyjętego jednogłośnie wyroku sejmowego groziła kara śmierci) przez Prusa imieniem Sicco, który - wg żywotów - miał wcześniej stracić w walkach z Polakami brata. Ciału odcięto głowę i - podobnie jak innym skazywanym za złamanie uchwały zgromadzenia - nabito na pal wyrazem hańby. Jego towarzyszy oszczędzono i odesłano do Polski. Bogusza-Benedykt (według podań) osiadł w Ciechanowie (gdzie na kilkanaście dni przed swoją śmiercią nauczał św. Wojciech) i założył tu pierwszy kościół.
Głowę z pala zdjął potajemnie i przewiózł do Gniezna nieznany Pomorzanin. Wkrótce potem Chrobry wykupił resztę ciała Wojciecha na wagę złota i rozkazał pochować w Gnieznie. Kanonizowany w 999 przez papieża Sylwestera II. Do jego grobu w 1000 roku pielgrzymował Otto III (patrz: zjazd gnieźnieński). W czasie jego wizyty w Gnieźnie założono metropolię arcybiskupią, której kanonizowany Wojciech został patronem, a jego brat Radzim Gaudenty stanął na czele.

Relikwie

Relikwie św. Wojciecha oraz jego brata Radzima przetrzymywane w katedrze gnieźnieńskiej zostały wywiezione do Czech przez księcia Brzetysława I, który w 1039 najechał Polskę. Do dziś znajdują się w katedrze św. Wita. Także w Trzemesznie ma znajdować się część jego relikwii.

W 1000 roku odjeżdżający Otton otrzymał od Chrobrego w prezencie - relikwiarz z ramieniem Wojciecha, które potem częściowo złożono w Akwizgranie, a część w Rzymie w kościołach fundowanych pod jego wezwaniem na wyspie na Tybrze. W 1928 roku rzymskie relikwie przekazano Polsce na prośbę prymasa Augusta kardynała Hlonda (przechowywane w skarbcu gnieźnieńskim).

W 1923 skradziono z gnieźnieńskiej katedry relikwiarz z rzekomo odnalezioną w 1127 roku (według Roczników Polskich) głową świętego.